Lachend zegt Steve Mnuchin in Davos dat een lagere dollar goed is voor de VS. Hij is niet de eerste Amerikaanse minister die zich uitlaat over de dollar. De dollar is onze munt en uw probleem, een gevleugelde uitspraak van zijn voorganger John Connally die onder Nixon met een zwakkere dollar de Amerikaanse economie een impuls wilde geven. Oud-filmproducent Mnuchin haalt daarmee het script uit de kast voor een valutaoorlog. Nog geen dag later corrigeerde regisseur Trump hem.
Toch zet de Trump-doctrine Amerika op de eerste plek. Valutadevaluaties en tariefmuren zijn protectionistische maatregelen met hetzelfde effect. Beide maken buitenlandse goederen duurder voor consumenten. Binnenlandse producenten hebben een voordeel, in het geval van een zwakkere munt ook buiten de VS. Afgezien van Mnuchins uitglijder is het maar de vraag of de dollar zich structureel omlaag laat praten.
De dollar is nog altijd een bijzondere munt. De dollar is sterk als de Amerikaanse economie veel beter presteert dan de rest van de wereld, maar ook sterk in slechte economische tijden. In het laatste geval profiteert de dollar als reservemunt van de zoektocht naar een veilige haven. In het midden van deze twee extremen, krijgen onderliggende fundamenten vat op een structureel zwakke dollar. Grafisch kan dit weergegeven worden met een smiley, vandaar de theorie van de lachende dollar. De dollar is dus zwak als de Amerikaanse economie naar verhouding relatief traag groeit, wanneer de Fed zich terughoudend opstelt en wanneer er bovendien geen vrees is voor een recessie. Dat moment is nu.
Munten laten zich moeilijk voorspellen. Er zijn wel tien factoren die van invloed zijn. Pas achteraf kan worden bepaald hoe zwaar elke factor weegt. Op dit moment pleiten waardering, geldstromen, politieke stabiliteit, economische prestaties, het tekort op de lopende rekening, het oplopende begrotingstekort en het momentum tegen de dollar. Voor de dollar pleit het monetaire beleid, het feit dat de consensus vooral inzet op een sterke euro en het grote Amerikaanse renteverschil met de rest van de wereld. Maar het lied van schijn en wezen op de financiële markten gaat meestal niet over de werkelijkheid, maar veel vaker over de fictie, het verhaal. Dat de Fed dit jaar drie keer de rente gaat verhogen, is al verdisconteerd. Belangrijker is het verhaal dat de Fed de markt niet meer kan verrassen, maar de ECB en de Bank of Japan wel. Samen met de sterke Europese economie verklaart dit de zwakte van de dollar, al legt Draghi liever de nadruk op de kracht van de euro.
Een foto van een grijnzende Mnuchin met vrouw ging november vorig jaar viraal toen zij zich als twee James Bond-slechteriken lieten fotograferen bij de dollardrukpers. Suggestie voor een titel: The Davos dollars.